E ne yapalım yani?
"Alternatif Olan Nedir?"
Bu yazımda bahsetmek istediğim biri var, Gary Vaynerchuk. İnanç Ayar'dan duydum ve ilk blog yazısını okudum, faydalandım ve paylaşmak istedim. Teşekkürler Gary.
Bu blog yazısında Gary, insanların sorunlarının farkında olduğunu ve bunların gerçekten de tartışılması gereken sorunlar olduğunu söylüyor. Fakat, bir 've'si var. Tamam hepsine kabulüm ama siz ne yapacaksınız, alternatifiniz nedir, diye de soruyor. Gerçekten alternatif olan nedir? So What?
İnsanlar konuşur, her şeyi bilirler, hiç sevmem ama çok güzelleme yaparlar, insan deyip geçmek lazım sanıyorum. Her şeyden sonra e ne yapalım, çözüm nedir, alternatif nedir diye sorduğumuzda ne olur. Kimse kabul etmese de olan şu ki, ağlarlar, bu, duygusal bir durum değil. Mızmızlanma, şikâyet, oflama, sıkılma ve hiçbir şey yapmama olan ağlamadan bahsediyorum.
Oğuz Atay'ın Tehlikeli Oyunlar adlı kitabında Hikmet, Salim'e ödevini yapmakta yardım ederken ona gerçeğin tanımını yapar. Bu, şimdiye kadar duyduğum en gerçek tanım.
"Gerçek nedir Hikmet Amca? Gerçek; Başkalarının bize uygulamaya çalıştığı tatsız ölçülerdir. Birimi var mı Hikmet Amca. Birimi, insandır."
Şikayet ettiğimiz, oflayıp ağladığımız her şey bir bakıma başka insanların bize uyguladığı tatsız ölçüler oluyor. Bu, gerçektir. İş yerinde patron, okulda öğretmen ya da akran zorbalığı, evde ana baba, mahallede konu komşu, akraba, sosyal medyada klavyeciler ama en çok da kendi tatsız ölçülerimiz bizi zorluyor bu duruma. Her durumda iyiye potansiyel olarak gitmek mümkün, peki bunun sınırı yok mudur, insan açgözlü ve nankör. Her zaman daha çok ve daha iyiyi ister, olmayınca da şikayetler başlar.
Gary ne dedi?
Gary'e yöneltilen ilk söz, şikâyet demek istiyorum;
"Kameram ve alacak param olmadığı için vlog çekemiyorum." Gary'nin cevabı, ve? e yani?
İkincisi, "Patronum beni tutuyor, ilerlememe engel oluyor." Cevap, e yani, ne yapacağız?
- "Çok kötü paylaşım yapan bir hesap var ama benden daha çok izleniyor, ben daha iyiyim."
- "Çok fazla borcum var."
- "Onlar daha iyi okullara gittiler."
- "Onların başlamak için benden daha çok paraları var."
- "Kötü bir çevreden geliyorum."
- "Ailem beni kandırdı, okulun her şey olduğuna beni ikna ettiler."
Bunların hepsi doğru ve gerçek olabilir ama siz ne yapacaksınız, alternatif olarak düşünceniz nedir. Ki bu durumları kabul edip yolunuza devam etmeniz de bir yöntem buna kimsenin bir lafı da olmayacaktır. Ama gelip bunları anlattığınıza, şikâyet ettiğinize göre bir çıkış yolu arıyorsunuz. Tercih sizin, ya aktüel potansiyel farkına varıp, içsel odaklı olup hayatınızı kendi zihniyetinizi değiştirmekten başlarsınız ya da şikâyet listenize her gün yeni bir madde eklersiniz.
Bizde durum nedir?
O, ona laf attı, ekonomi kötü, atanamıyoruz, fiyatlar arttı, iş yerimde mobbing var, sınıf çok kalabalık, sıra bulamıyoruz... Bunların hepsi de doğru ama, işte işin aması var. Saatlerce oturup konuşmak mümkün. Zaman kaybından başka bir şey de elimize geçmez. Üstelik bunlara saplanıp kalmakla daha da mutsuz oluyoruz, aman ben mi kurtaracağım bu dünyayı, böyle gelmiş böyle de geçecek deyip bir sonraki rutin günümüze devam ediyoruz. Kendi adıma şu an yapabileceğim en iyi şeyi yapmaya çalışıyorum, bana biçilen ömür süresini bilmiyorum, görece genç bir yaştayım, önümde belki elli belki de yetmiş sene var. Şimdiye kadar yaşayıp gördüklerimden sonra şikâyet etmemeyi öğrendim, bana ayrılmış olan budur belki, hep de böyle olma ihtimali var, kendimi ve çevremi yiyip bitirmeme gerek var mı?
Yine gelecek adına umutlu ve iyi niyetliyim, yoksa her zaman Gary'nin yukarıdaki sıfatı zihnimde dolaşıyor olacak. E ne yapalım yani? Tabii bu anlayış benim umurumda değil, herkes kendi başının çaresine baksın anlamı taşımıyor, sadece benzer konularda birer düşünce deneyine teşvik ediyor beni.
Mustafa Diker 03.09.2023
Yorumlar
Yorum Gönder